De ‘Co’ in Corona.

Covid-19 neemt de wereld bij storm, en zal een onuitwisbare stempel nalaten op onze samenleving zoals we die kenden. Een tot leven gekomen filmscenario. Het wordt wel heel apart om een voordeel in dit nadeel te zien. Of niet?

“Elk nadeel heb ze voordeel”. Een uitspraak onlosmakelijk verbonden aan voetballegende en oerhollander Johan Cruijff . Gelijk had ie; elk van ons maakt zich de bedenking wel vaker na een tegenslag. Er zat altijd wel een positieve kant aan.

Of naar de woorden van mijn Spaanse grootmoeder: No hay mal que por bien no venga: Er is geen kwaad die geen goeds met zich meebrengt. Al mocht ik durven discussiëren met mijn grootmoeder, ik kan hier enkel akkoord mee gaan.

Maar wat kan dan in godsnaam positief wezen aan de huidige epidemie?

Sinds enkele dagen leven we precies in een film. De wereld hulde zich in een waas van surrealisme. Veel sneller dan wij konden volgen. Wat anders had onze samenleving zo ingrijpend kunnen keren als Corona?

En als dit een film is, tot welk genre behoort hij dan? Is dit science fiction? Avontuur? Of onvervalst drama?

En wanneer komt de aftiteling?

Een feelgood film zal het in elk geval niet worden.

De huidige pandemie lijkt wel het vleesgeworden scenario waarin Dustin Hoffman, Morgan Freeman en Kevin Spacey hun regenfrakskes aantrokken voor de film Outbreak in 1995. Een verhaal over een uiterst dodelijk virus die vanuit de bosjes onze samenleving bereikt, en de strijd die daarop volgt om dat allemaal op te lossen. ’t Is gene zondagavondfilm.

Maar Corona blijkt meer te zijn dan tegenslag. Meer dan een natuurlijke evolutie waarmee de natuur misschien de losgeslagen groei van onze soort tracht te bedwingen. Dit is meer dan een ramp verhaal met de gebeurlijke complottheorieën.

Misschien brengt Corona ons ook kansen.

Het is na de hoogconjuctuur van de voorbije jaren bij veel mensen voor het eerst in lange tijd een kans op stilstaan. Even stil staan bij de lonkende leegte van een overdruk bestaan. Een blik op ons gezamenlijk gebrek aan balans.

Corona brengt een onmiskenbaar moment van besef. Niet op individueel maar op collectief niveau. Op wereldschaal.

Het besef van een nooit voorafgegaan niveau van comfort en vrijheid bijvoorbeeld, die we tot voor kort als normaal beschouwden. Als verdiend. Een soort verworven recht.

Covid-19 is misschien wel een rem op de onverzadigbare hebberigheid en verzameldrang in onze samenleving. Het lijkt ons wel terug te gidsen naar de essentie van ons menselijk bestaan.

We krijgen een preview van hoe de wereld er terug uit kan zien met sterk verminderde vervuiling. Hoe we de natuur zouden herstellen wanneer we onze industrie en transport anders gaan organiseren, en onze uitstoot terug schroeven naar aanvaardbare waarden.

Er is een sterk verhoogd gevoel van samenhorigheid. Van coöperatie. Niet enkel in ons bedrijf, waar het ’tous ensemble’ gevoel ontroerend was deze week, maar precies in de hele maatschappij op zich.

We applaudisseren onze zorgverleners, we vereren onze bakkers en beenhouwers.

‘Hoe gaat het?’ is precies weer een vraag geworden eerder dan een argeloze opener.

Niets lijkt mensen zo sterk te verbinden zoals gezamenlijke zorgen dat doen.

Wat probeert dit verhaal ons ter vertellen? En als dit allemaal een film is waar we op een of andere manier ingesukkeld zijn, naar welke climax leidt dan het plot?

Wat is hier het moraal?

Miguel