Het lijkt de gefluisterde boodschap van een kruidenier aan een radeloze klant met een lege portefeuille. Of een meewarige knik van de barman die een streepje bijtrekt op de poef. Maar dat is het niet.
Het is de hulp van de staat aan haar volk.
Belgen en bedrijven in nood krijgen steun. Gelukkig maar. Het kan verdomd anders in andere delen van de wereld. Dit maakt me fier om Belg te zijn. Iets wat we al eens ontbreken in dit verdeelde landje.
Maar straks komt morgen, zo zeker als de dageraad. En zoals de vriendelijke kruidenier en de barman uiteindelijk betaald moeten krijgen, zo ook de staat. Met dat verschil dat lenen van de staat eigenlijk niet echt lenen is van een ander. Het is geld lenen van… onszelf. Geld dat we eigenlijk niet hebben.
Na dit alles komt ook de verrekening.
10.836 Belgen zijn inmiddels besmet met Covid-19. Zoals we weten zijn deze officiële cijfers een serieuze onderschatting van de werkelijkheid. Nagenoeg 431 mensen verloren op dit moment het leven.
België organiseerde zich bliksemsnel. Maximale focus op flattening the curve, maar waar we ons nu precies bevinden op die curve is nog hoogst onduidelijk. Hoe goed we dit ook aanpakken; Covid-19 is een gezondheidscrisis van ongeziene omvang. Om straks te evolueren naar een ongeziene economische ramp.
We hebben namelijk ook meer dan ruim 1 miljoen technische werklozen door de Coronacrisis. Dit kost de Belgische staat nu reeds meer dan de aanslagen in 2016 met al haar economische gevolgen.
En we zijn nog niet al te ver geschoven in het verhaal. We zijn op dit moment geprojecteerd een kost op te bouwen voorbij de 16 miljard euro. Een getal om toch efkes bij te gaan zitten.
So far for the bad news.
Maar naast een hertekening van hoe we ons als mensen opstellen is er ook een heuse strijdlust zichtbaar. Vlaanderen doet haar best om maximaal actief te blijven doorheen dit alles.
Broodnodig, getuige de vele oproepen om onze economie draaiende te houden. Politici, werkgeversorganisaties maar ook de taskforce van de regering en heel wat ondernemers schreeuwden deze week om realisme doorheen dit alles. Vooraanstaande Economen trekken aan de alarmbel: Blijf werken als je kan!
Vele bedrijven hebben echter simpelweg geen keuze. Gesloten toeleveranciers, geen mogelijkheden om social distancing te respecteren of een totaal stil vallen van hun klandizie maken de harde keuze voor hen.
Hoe gunstig de maatregelen ook zijn die worden aangereikt door de overheid, ze kunnen zeer zelden verliezen compenseren of de vaste kosten opvangen.
Alle bedrijven die nu wel kunnen verder draaien zijn dat verplicht aan onze samenleving. Zij kunnen nu het verschil maken om de economische kost te verzachten waar we straks allen mee geconfronteerd zullen worden.
Voor die bedrijven die kunnen verder werken: panikeren en de wapens neer leggen zal ons hier niet doorheen halen.
Er maximaal voor gaan wél verdikke.
Liquidfloors leverde ook deze week weer consistente prestaties af. Zeker niet eenvoudig, met vele uitgelopen planningen en gesloten toeleveranciers. Maar in ons geval gelukkig wel mogelijk, niet in het minst dankzij een fenomenale inzet van ons team. Trots ben ik daarop.
We beschikken over een ruime stock aan eigen producten. We namen zo vroeg mogelijk maximale voorzorgen om onze mensen te beschermen. En zij, die mensen, zij staan er verdorie. We blijven voorlopig draaien. Met een haast tastbare strijdvaardigheid en inzet.
“Culture eats strategy for breakfast.”
Een bedrijfscultuur lees je niet in balansen en Trends Gazelle rankings, en ervaar je eigenlijk pas echt ten volle in momenten als deze.
Het blijkt belangrijker dan vele plannen samen. Het toont aan waar we echt aan hebben gebouwd de voorbije jaren.
Hoe een bedrijf verder kan bij tegenslag is vaak belangrijker dan rechte grafieklijnen.
Wij hopen dan ook dat we zo verder kunnen de komende weken – fingers crossed – en wensen iedereen absoluut hetzelfde toe.
Miguel