Ik startte mijn loopbaan tussen lawaaierige persen in een donkere fabriekshal. Maar ik leerde er een inzicht waar ik nog steeds bijzonder dankbaar om ben. Een inzicht die me vandaag nog steeds dirigeert en motiveert, en misschien wel alle verschil heeft gemaakt onderweg.
De belangrijkste lessen komen vaak uit een onverwachte hoek.
Ik ben nog steeds vrij jong, en ik geloof al zeker niet de wijsheid in pacht te hebben.
Maar ik heb de voorbije jaren wel iets betekenisvol opgebouwd voor mezelf, mijn familie en mijn team. En ik ben dankbaar om deze eerste fase van mijn carrière reeds te hebben beleefd. De fase van iets op te bouwen vanuit het niets. Werk dat heeft geresulteerd in een bloeiend bedrijf en in een dijk van een team.
Ik heb de voorbije jaren gepassioneerd getimmerd aan mijn bedrijf. Gebruik makend van wat ik had. Startend van waar ik was.
Ik had geen geld, ik had geen netwerk en ik had geen diploma. Toen, bij de start van alles zag ik dit uiteraard als een groot nadeel. Dat spreekt vanzelf.
Maar nu, na die voorbije jaren is het een kracht gebleken.
Het heeft me gevormd, en het heeft me misschien wel meer geleerd dan ik ooit had geleerd mocht ik zijn gestart vanuit een meer comfortabele positie.
Geen geld hebben maakte me inventiever. Geen netwerk hebben legde de lat hoger. Een goed product was niet goed genoeg, we moesten eruit springen. Mijn gebrek aan formele scholing heeft me haast onverzadigbaar leergierig gemaakt. Het zorge de voorbije jaren voor het verslinden van honderden boeken en tientallen cursussen.
Alles samen zorgde starten met beperkte middelen voor harder werken, harder leren en meer marktwaarde.
Op een manier kunnen we misschien allemaal wel kracht vinden in lessen die starten met niets met zich meebrengt.
De eerste les die starten met niets mij persoonlijk heeft bij gebracht is deze:
Specialiseer
Wat ik nu ga delen heeft een geweldige impact op mij gehad.
Het jaar was 1999.
Ik werd 18 en ik stapte van school af om te gaan werken in een plaatselijke zetelfabriek.
Dat is waar ik écht de waarde geleerd heb van een vak. Van een specialisatie. Die fabriek was de plaats waar ik leerde dat enkel specialisatie waarde heeft op de arbeidsmarkt.
Ik was bijzonder enthousiast geweest om de school te verlaten en te beginnen aan het echte leven. Ik kon niet wachten om te zien wat de wereld voor mij in petto had!
Maar mijn enthousiasme bleek al gauw van korte duur.
Na ongeveer 6 maanden doofde ik langzaam maar zeker uit. Ik werd neerslachtig en depressief.
Aan wat was ik in godsnaam begonnen?
Was dit nu het leven?
Wat leerde ik daar voor nieuws?
Mijn job was… inpakken. Ik pakte de hele dag vanalles in, maar ik voelde me zelf vooral meer en meer ingepakt. Ingesloten in een kartonnen doos met tape. De kille omgeving begon meer en meer op een plaats te lijken waar dromen gingen om te sterven… Die muren kwamen elke dag meer en meer op me af.
De hele ervaring had een ijsemmer over me heen gekeild. Een emmer van besef. Ik leek niet op weg naar een boeiend leven. Ik was eerder hopeloos verdwaald.
Ken je dat gevoel?
Eerder, op school had ik geleerd voor huisschilder. Decorateur. En ik was er nog vrij goed in ook. Het was me duidelijk geworden dat om waardevol behandeld te worden, ik zelf ook meer waarde moest kunnen bieden.
Ik moest me gaan bekwamen, gaan specialiseren.
Ik besloot dan ook uit te kijken naar een job waar ik die vaardigheid verder kon gaan ontwikkelen. Het kon me uit de fabriek brengen en in de wijde wereld, waar alles nog te ontdekken viel en waar het avontuur lag te wachten.
Ik bleek voor het eerst vrij goed te zijn in mezelf verkopen, en ik landde na aanhoudende stalking een job bij een schildersbedrijf waar geen openstaande vacature bestond. Na twee keer duidelijk neen te horen kreeg ik dan toch de kans om te starten en mezelf te bewijzen.
Er was echter één voorwaarde. Ik moest terug naar school om een getuigschrift te bekomen. Deeltijds leren en werken, voor nog bijna twee jaar. Toen ik erachter kwam dat ik zo ook een getuigschrift bedrijfsbeheer kon verdienen, ging ik de uitdaging graag aan.
Toen ik ongeveer negentien jaar was kreeg ik de kans om een buitenschoolse cursus te volgen over de basisvaardigheden van ondernemen, bij een dan nog nieuwe organisatie. Die organisatie heet Youthstart, en bracht een programma dat bedoeld was om kansarme jongeren ondernemende vaardigheden bij te brengen. Business skills!
Op dat moment kreeg ik mijn gloeilamp moment. Het was het moment, na de complexiteit van zoekende jeugdjaren, waarop alles ineens ‘klikte’ voor mij.
We konden toen een 8 daagse cursus volgen, die inhield dat we een basis businessplan leerden uitwerken rond een idee, of een persoonlijke droom, en dat we dat plan dan publiek zouden presenteren aan een jury van vrienden, ouders en leerkrachten. Onze coach was Erik, een geslaagd zakenman die eerder zijn bedrijf verkocht had.
Toen Erik langs kwam, en ik de beginselen van ondernemen van hem mocht leren, werd iets in mij wakker. Zoals zoveel jongeren was ik voor het grootste deel van mijn jeugd zoekende naar richting. School had nooit gewerkt voor mij, ik heb er nooit echt mijn draai in gevonden.. Maar dat veranderde bijna ogenblikkelijk. Nooit daarvoor was ik zo geïntrigeerd door iets, zo gebeten. Nooit eerder was ik zo leergierig.
Ik ontwikkelde intussen mijn vaardigheden als huisschilder. Mijn mentaal kapitaal, die straks essentieel zou gaan blijken voor mijn start als ondernemer.
Ik leerde een vak. Ik bouwde aan een specialiteit.
Een specialiteit die ik later zou kunnen vermarkten, en waarmee ik mijn eerste stappen zou kunnen zetten als zelfstandige.