Ik startte mijn loopbaan als schilder decorateur. Als snotneus – aspirant vakman. De basis op school geleerd en dan verder opgekweekt op de werkvloer door chefs van de oude lichting. Doorgaans fiere vakmensen die jonge gasten zoals ik met goesting en een soort plichtsbesef onder hun vleugels namen.

Die chefs van toen zijn verdwenen, en de vakscholen lopen leeg.

Belgisch vakmanschap is wereldvermaard.
Het behoort tot ons oudste cultureel erfgoed, maar we lijken dat besef te zijn verloren.

Waar is de fierheid dan over die wonderlijke connectie tussen denken en maken, het voelen van materialen en het perfectioneren van handwerk?

Wat met het meesterschap die doorheen vele eeuwen werd doorgegeven van generatie op generatie?

Met Liquidfloors en Odilon Creations zetten wij in op het opleiden van onze eigen mensen. Deels uit noodzaak, want wat wij doen wordt op geen school aangeleerd. Innovatieve materialen vereisen nieuwe technieken. Maar evenzeer doen wij dat uit overtuiging, want een vak bemeesteren behoort misschien wel tot de allermooiste levenskeuzes.

Ligt de bal in het kamp van de werkgever? Deels misschien, we moeten meer kunnen doen op het gebied van bv interne opleidingen. Maar aan de voorwaarden zal het wellicht niet meer liggen. Vlaamse bedrijven kreunen onder de loonlasten na de zware indexeringen en vele jaren van onopgeloste knelpunt beroepen.

Frankrijk loopt vooraan in het bewaren van haar stielkennis. Ondermeer via ondersteuning voor organisaties zoals het wonderlijke Les compagnons du devoir , maar evenzeer door het in stand houden van een fierté onder haar bevolking en een ingebakken respect voor vakmanschap.

Er is een keerpunt nodig. Een herwaardering van
onze ambachten, van ons technisch onderwijs en van sterke concepten zoals duaal leren op de werkvloer, waar zoveel meer inzit dan eruit komt.

Laat ons dat niet pas beseffen wanneer de wereld om ons heen banaal is geworden, omdat de kunst in de mens is verdwenen.

Er is concrete actie nodig.

bouw #tewerkstelling #vakmanschap